Nadwozie samonośne
Nadwozie samonośne (z fr. monocoque) ? rodzaj nadwozia, gdzie elementem nośnym jest samo pudło będące belką nośną, dzięki czemu wyeliminowano podział na podwozie ramowe oraz karoserię nieniosącą na nim osadzoną (np. samochody ciężarowe).
Stosowanie nadwozi samonośnych spowodowało bardzo znaczny spadek masy pojazdów oraz ich wytrzymałości zderzeniowej. Pośrednią konstrukcją jest nadwozie półniosące, gdzie karoseria jest przykręcana na sztywno do lekkiej ramy.
Budowa
Nadwozie samonośne składa się z:
płyty podłogowej (w samochodach osobowych i autobusach niskopodłogowych)
kratownicy (w autobusach dalekobieżnych) lub ostoi (w konstrukcjach kolejowych)
struktury nośnej nadwozia (słupki boczne, wzmocnienia dachowe itp.)
Zastosowanie
Nadwozie samonośne najczęściej jest stosowane w konstrukcjach pojazdów. Pierwszym samochodem z nadwoziem samonośnym była Lancia Lambda, następnie powstały nadwozia trolejbusowe Vetra, furgonów Chenard&Walcker i autobusowe, gdzie pierwszy był w 1942 r. Chausson, którego nadwozie było także stosowane jako trolejbusowe.
Pierwsze polskie konstrukcje samonośne pochodzą z lat pięćdziesiątych XX wieku i są to: Mikrus MR-300 w zakresie samochodów osobowych, i San H01 w dziedzinie autobusów, jednak oba pojazdy nie odegrały znaczącej roli w polskiej motoryzacji.
Rozwój nadwozi samonośnych doprowadził m.in. do powstania autobusów i tramwajów niskopodłogowych.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Nadwozie_samono%C5%9Bne
Rozrusznik elektryczny
Rozrusznik ? urządzenie do uruchamiania silnika spalinowego. Najczęściej stosowanymi są rozruszniki elektryczne, choć spotyka się też pneumatyczne, jak i małe silniki spalinowe.
Rozrusznik elektryczny to silnik prądu stałego, który służy do obracania wału korbowego silnika i nadawania mu odpowiedniej prędkości obrotowej, przy której silnik może rozpocząć samodzielną pracę.
Rozrusznik elektryczny silnika spalinowego jest odbiornikiem pobierającym najwięcej energii elektrycznej z akumulatora, lecz tylko w krótkich okresach podczas uruchamiania silnika. Pobór prądu w chwili uruchamiania silnika w samochodach osobowych wynosi 200-600 A. W zależności od rodzaju pojazdu moc rozrusznika wynosi 0,4-10 kW.
Aby rozrusznik spełniał swe zadania, musi pokonać opory, na które składają się:
sprężanie czynnika roboczego w cylindrach,
zasysanie mieszanki paliwowej (lub powietrza),
tarcie tłoków o powierzchnie cylindrów,
tarcie w łożyskach wału silnika,
opory związane z pracą mechanizmów pomocniczych.
Na czas rozruchu wirnik rozrusznika zostaje sprzęgnięty z kołem zamachowym silnika za pomocą przekładni zębatej. Rozrusznik powinien zapewnić minimalną prędkość obrotową silnika, przy której może on rozpocząć samodzielną pracę. Prędkość rozruchowa silnika wynosi 40-100 obr/min w przypadku czterosuwowych silników z zapłonem iskrowym, a 100-200 obr/min w silnikach z zapłonem samoczynnym.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Rozrusznik_silnika_spalinowego
Tarcze hamulcowe dla zapewnienia lepszego chłodzenia
Tarcza hamulcowa ? główna część hamulca tarczowego. Tarcze hamulcowe w samochodach osobowych i ciężarowych najczęściej wykonane są z żeliwa. Fakt ten wpływa na dobrą niezmienność wymiarową tarcz w dużym zakresie temperatur.
Nowoczesnym rozwiązaniem są tarcze hamulcowe ceramiczne z węglików krzemu wypełnione włóknem węglowym.
Tarcze hamulcowe dla zapewnienia lepszego chłodzenia mogą posiadać otwory wentylacyjne na obwodzie - takie tarcze nazywamy wentylowanymi, bądź w osiach równoległych do osi obrotu - takie tarcze nazywamy perforowanymi. W tym drugim przypadku głównym zadaniem otworów jest odprowadzanie gazów powstających przy hamowaniu i w związku z tym polepszanie docisku okładzin ciernych do tarczy.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Tarcza_hamulcowa